Яман хатын шаятыйн[*] камчысыдыр.

«Сөбател-гаҗизин»

Бер кешенең булган, ди, хатыны. Шундый хатын — Аллам андый белән каргамасын. Бу кеше хатыны белән ничек тә килешә алмый икән. Теләсәң нишлә: теләсәң — үл, теләмәсәң — аңа кол бул.
Бу кеше көннәрдән бер көн урманда бик озак йөреп кайтты да бау ишәргә ябышты. Хатыны сорый:
— Ибрук, нәрсәгә бау ишәсең?
— Кара син аны. Мин казна таптым, — ди.
— Зур казнамы?
— Искиткеч.
Ибрук иртә белән торды да букчасын алып китәргә әзерләнде.
— Мине дә алып бар, — дип хатыны әйтә.
— Юк, ярамый. Сиңа анда ни калган?
— Юк, барам. Калмыйм.
— Йә, алайсам, әйдә барыйк.
Ибрук ишкән бавын букчасы эченә салды да киттеләр. Урманга килеп, бер тирән базга якынлаштылар. Ибрук бавыннан элгеч ясый башлады.
— Нигә аны әзерлисең? — дип сорый хатыны.
— Соң, акча артыннан төшәргә к ... Читать дальше »